Meksika Açmazı

Selam, sevgili sessiz kalabalığım. Selam ey azizler ve sayın Romalılar. 27 levele çıkmama sayılı günler kala koca bir farkındalık, mutluluk ve heyecanla karşınızdayım. Heyecanım ele avuca sığmıyor. İş hayatımı ve uyku düzenimi katlederek başlayan bu durum çok garip bir yaşama hissi uyandırıyor. Öz saygı ve sevgim artarken sanki birçok sorunun cevabını buluyor gibi hissediyorum her aşamada. Evet biraz kaotik oldu anlatışım ama net ifadelerle anlatmam gerekirse; şunu açık yüreklilikle söyleyebilirim ki bildiğiniz ‘bu dünyaya ne için geldim’ sorusunun cevabını buldum. Sanki yaşadığım tüm olaylar ve duygular, kendimi geliştirdiğim konular ve safi yeteneklerim bu iş içinmiş gibi duyumsuyorum. Öyle leziz bir duygu ki daha adı koyulmamış gibi. Bu garip farkındalığın oluşturduğu heyecan ve mutluluğu anlatmak çok zor. Sanki çok az insan bu derece heyecanla karışık mutluluğu yaşamış da diğer insanlara anlatamayacaklarından bu duyguya isim verememişler gibi. Almanlar bu hisse ‘weirdevers’ diyormuş da bizde karşılığı yokmuş gibi.

Bir açıdan da sanki sona yaklaşıyormuş gibi hissettiriyor çok garip bir şekilde. Nasıl mı?
Mario’nun, Prenses Peach’i kurtardıktan sonra kalan can haklarının önemsizliği gibi.
Belki de daha sonraları cevabını bulmam gereken soruların, erken bulmuşumdur cevaplarını diyorum kendime. Bilemiyorum. Belki de ‘kutumda çok büyük hissediyordum nasıl 5 TL çıkar acun bey’ sendromu yaşıyorumdur. Kendimi koca bir yanılsamalı kolerasyon içine atmış da olabilirim. Mental sağlığımı derinden sarsacak bir sarsıcı deneyim içinde olmam çok olası. Gerçekten bilemiyorum Altan.
Bu komplike sürecin salgılattığı endorfin, seratonin ve dopamini doya doya kullanmak istiyorum sadece.

mood